SŁUZBA PRAWDZIE
Przemówienie rektora UJ,
prof. Franciszka Ziejki
na terenach Kampusu 600-lecia Odnowienia
Uniwersytetu Jagiellońskiego
Umiłowany Ojcze Święty, z najwyższą radością pragnę powitać Waszą Świątobliwość na terenach Kampusu 600-lecia Odnowienia Uniwersytetu Jagiellońskiego. Witam w imieniu obecnego tu Senatu i całej Wspólnoty naszej Wszechnicy. Słowa powitania kieruję do Waszej Świątobliwości w imieniu środowiska akademickiego Krakowa reprezentowanego tu przez rektorów szkół wyższych naszego miasta, ale także w imieniu całego polskiego świata akademickiego, który reprezentują rektorzy wszystkich uniwersytetów polskich.
Radość nasza z wizyty Waszej Świątobliwości na terenach powstającego Kampusu Uniwersyteckiego jest ogromna. Ta wizyta w symboliczny sposób włącza bowiem ten Kampus, wyrastający w sąsiedztwie tak dobrze znanych Ojcu Świętemu Dębnik, w krwioobieg życia starego Krakowa, naszego ukochanego miasta, nad którym wznoszą się widoczne stąd wieże Wawelskiej Katedry, Kopiec Naczelnika Kościuszki a także mury bielańskiego opactwa.
Od kilku lat coraz większa gromada studentów Uniwersytetu Jagiellońskiego zaludnia te tereny. Najpierw pojawili się tu studenci ochrony środowiska, przed rokiem – słuchacze biotechnologii. Jesienią tego roku wprowadzą się tu studenci bibliotekoznawstwa, filmoznawstwa oraz zarządzania. Po nich przyjdą inni: z wszystkich uniwersyteckich wydziałów ścisłych i przyrodniczych. Co jednak szczególnie ważne – niedługo pojawią się tu także studenci teologii. Cieszymy się, że na terenach Kampusu Uniwersyteckiego znalazła lokalizację Papieska Akademia Teologiczna. To dowód postępującej integracji naszego krakowskiego środowiska akademickiego, konsekwentnego realizowania tak bliskiej sercu Waszej Świątobliwości idei włączenia teologii w nurt współczesnego życia akademickiego w Krakowie, a w szczególności – Jagiellońskiej Wszechnicy.
Przed sześcioma wiekami św. Królowa Jadwiga dała naszym przodkom silę i moc, aby w odnowionej Akademii zajaśniało słońce prawdy, aby – zgodnie z życzeniem Kazimierza Wielkiego – ta nauk przemożnych perła wydawała mężów dojrzałością rady znakomitych, ozdobą cnót świetnych i w różnych umiejętnościach wyuczonych, aby przekształciła się ona w orzeźwiające źródło nauk, z którego pełności czerpaliby wszyscy naukami napoić się pragnący. Dziś, gdy szczególnym zrządzeniem Opatrzności Bożej, na tronie Piotrowym zasiadasz Ty, Ojcze Święty – wychowanek Jagiellońskiej Wszechnicy, ośmielam się prosić Waszą Świątobliwość o udzielenie naszemu wielkiemu przedsięwzięciu inwestycyjnemu swojego błogosławieństwa. Niech błogosławieństwo to doda nam sił, niech umocni nas w wierze, iż teraz, po wizycie Waszej Świątobliwości, budowa tego Uniwersyteckiego Kampusu, na którym buduje już swoją siedzibę Papieska Akademia Teologiczna, a w przyszłości znajdą tu swoją lokalizację także niektóre instytuty Polskiej Akademii Nauk, doprowadzona zostanie do szczęśliwego końca.
Ojcze Święty,
polskie środowisko akademickie dobrze pamięta słowa, które od wielu lat kierujesz do nas, których wysłuchaliśmy w czasie niezapomnianego spotkania w czerwcu 1997 roku w kolegiacie św. Anny, ale które odnaleźliśmy także w encyklice Fides et ratio. W codziennym trudzie, w laboratoriach i w bibliotekach, w salach wykładowych pamiętamy, że wzięliśmy na siebie obowiązek niesienia posługi myślenia, że mamy odkrywać prawdę i także przekazywać ją innym. Nie zapominamy o tym, że spoczywa na nas obowiązek formowania młodych ludzi, kształtowania w ich umysłach i sercach zdrowego ducha patriotyzmu, budowania – jak mówiłeś Ojcze Święty we wrześniu 2000 roku w czasie rzymskiego spotkania z pielgrzymką naszej Wspólnoty Uniwersyteckiej – takiej miłości Ojczyzny, która staje na straży jej dobra, ale nie zamyka bram, lecz buduje mosty, ażeby dzieląc się z innymi to dobro pomnażać. Pragnę Cię Ojcze Święty zapewnić, że nie zapomnieliśmy Twoich słów, iż Polska potrzebuje światłych patriotów, zdolnych do ofiar dla miłości Ojczyzny i równocześnie przygotowanych do twórczej wymiany dóbr duchowych z narodami jednoczącej się Europy. Słowa te są dla nas drogowskazem, z którym wkraczamy w XXI wiek, w Trzecie Tysiąclecie. Słowa te są nam potrzebne, bowiem ludzie nauki stoją dziś przed ogromnymi wyzwaniami. Mają oni świadomość niezwykłych możliwości jakie niesie z sobą rozwój poszczególnych dziedzin nauki. Ale mają także świadomość zagrożeń, jakie rodzi ten rozwój. Tym częściej muszą zatem powracać do przestróg, jakich Ojcze Święty nie skąpiłeś i nie skąpisz, nawołując, aby uczeni nie dopuścili do alienacji przedmiotu badań, aby żądza sukcesu nie przesłoniła im nigdy prawdziwego ich powołania, jakim jest służba prawdzie. Pragnę zapewnić Waszą Świątobliwość, że polski świat nauki, mimo niemałych trudności i kłopotów, idzie tą drogą, co z całą pewnością mogą potwierdzić obecni tu moi koledzy-rektorzy.
Umiłowany Ojcze Święty,
miejsce, w którym znajdujemy się, skłania nas przede wszystkim do myślenia o przyszłości. Ale nawet tutaj nie zapominamy o naszej historii. Dlatego zwracam się do Waszej Świątobliwości z jeszcze jedną prośbą: o przyjęcie daru, jakim jest Złota Księga Uniwersytetu Jagiellońskiego, przygotowana z okazji jubileuszu 600-lecia odnowienia Akademii Krakowskiej. Księga składa się z 12 tomów, zawiera przeszło 500 sylwetek wielkich uczonych a w jej powstaniu mają swój udział także dwie córki naszej
Wszechnicy: Papieska Akademia Teologiczna oraz Akademia Rolnicza. Niech to świadectwo naszej pamięci o poprzednikach stanie się dla Waszej Świątobliwości miłą sercu pamiątką dzisiejszego spotkania.
WIEDZA I MIŁOŚĆ
Przemówienie rektora PAT
bp. Tadeusza Pieronka
Czcigodny Ojcze Święty, na swojej pielgrzymiej drodze w Polsce stajesz dziś na skrawku ziemi, która jest własnością Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie. Swoje powstanie i rozwój zawdzięcza ona nie tylko Twoim długoletnim wysiłkom na rzecz przywrócenia Wydziałowi Teologicznemu Uniwersytetu Jagiellońskiego należnych mu praw, ale także decyzji Waszej Świątobliwości, zawartej w motu proprio Beata Hedvigis, powołującej do istnienia Akademię jako uczelnię o kilku wydziałach. W ten sposób nowa Uczelnia mogła przejąć wiekowe dziedzictwo św. Jadwigi Królowej i kontynuować , w jakże zmienionych warunkach, misję powierzoną Wydziałowi przed blisko sześciuset laty. Dzięki Tobie, Ojcze Święty, przetrwaliśmy najgorszą, jak dotąd , burzę dziejową. W tej chwili zaczynamy budowę siedziby Akademii, której fragmentem jest widoczna tu polowa gmachu przyszłej biblioteki. Cały kompleks budynków dydaktycznych i mieszkaniowych powstanie, jeśli Bóg da, w najbliższej przyszłości.
Z wielką radością witam Cię dzisiaj, Czcigodny Ojcze Święty w imieniu całej wspólnoty Papieskiej Akademii Teologicznej w Krakowie i wszystkich kościelnych wyższych uczelni w Polsce: Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego w Lublinie, Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie, Papieskich Wydziałów Teologicznych we Wrocławiu i Warszawie (Sekcji św. Jana Chrzciciela i Bobolanum), Wydziałów Teologicznych na uniwersytetach państwowych w Poznaniu, Opolu, Olsztynie, Katowicach i w Toruniu. Każda z tych Uczelni ma dług do spłacenia wobec Ciebie za Twoje wieloletnie starania o stworzenie w Polsce niezbędnej struktury i sieci szkolnictwa kościelnego, reprezentującej akademicki poziom badań i nauczania, zwłaszcza nauk teologicznych.
Znamienny jest dla nas fakt, że przybywasz do nas wprost z Sanktuarium Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach, od grobu wielkiej, polskiej mistyczki św. Faustyny. Odczytujemy to jako znak dla teologicznej pracy, która winna korzystać z wiedzy nazywanej przez św. Jana od Krzyża „ciemną mądrością”, a do której dochodzi się poprzez miłość.
Czcigodny Ojcze Święty!
Błogosław naszym Uczelniom, błogosław naszej pracy!
CODZIENNIE MODLĘ SIĘ ZA WASZE UCZELNIE
Pozdrowienie Jana Pawła II
skierowane do świata nauki
Magnificencje,
Księża Rektorzy,
Księża Profesorzy
i Studenci.
Panie i Panowie!
Bardzo dziękuję za ten przystanek z Łagiewnik na Franciszkańską, bardzo dziękuję. Pragnę powiedzieć, że codziennie modlę się za wasze uczelnie, za Uniwersytet Jagielloński w Krakowie, za Katolicki Uniwersytet Lubelski w Lublinie, a jeszcze także za Angellicum w Rzymie, za wszystkich rektorów, profesorów i studentów żyjących i zmarłych.
Vivat Academia! Vivant Protessores!
Vivat membrum quodlibet!
Vivat membrum quodlibet semper sint in flore!
Dla rozumiejących łacinę to znaczy, że mają kwitnąć, że ma kwitnąć Akademia, ma kwitnąć Uniwersytet Jagielloński w Krakowie. Bóg zapłać za wszystko, co od niego otrzymałem i szczęść Boże na dalsze lata, także i w tym nowym miejscu. Szczęść Boże! Pozdrowienie i te życzenia skierowuję do wszystkich uczelni wyższych i wszystkich uniwersytetów w całej Polsce. Jeszcze raz szczęść Boże!
TAJEMNICA MŁODOŚCI
Pozdrowienie Jana Pawła II
skierowane do młodzieży
z okna Pałacu Arcybiskupów Krakowskich
Jan Paweł II pojawił się w oknie Pałacu Arcybiskupów ok. godz. 19. 25. Powitały go okrzyki: „Witaj w domu!” „Niech żyje Papież!” i „Dziękujemy!”.
Papież odpowiedział :
„Ja też Panu Bogu dziękuję , że pozwolił mi jeszcze raz być w Krakowie. I to właśnie z taką posługą, posługą dzisiejszego dnia, tzn. konsekracją bazyliki Miłosierdzia Bożego w Łagiewnikach. Te Łagiewniki głęboko weszły w moją pamięć od czasów robotniczych za okupacji”.
Nagromadzeni przywitali te słowa skandowaniem:
„Dziękujemy!”
Po chwili Jan Paweł II znowu przemówił :
,.Ja też wam, bardzo, bardzo serdecznie dziękuję!”
Na. co wierni zareagowali okrzykami:
„Kochamy Ciebie! Kochamy Ciebie!”
Od pierwszego spotkania tu, w tym oknie minęło 23 lata. I mnie 23 lata przybyło!” – stwierdził Ojciec Święty.
Na co tłum zakrzyknął:
„Jesteś młody! Jesteś młody!”
„I ci, którzy wtedy, 23 lata temu byli pod oknem na Franciszkańskiej mają 23 lata więcej” – dodał Papież.
„Też są młodzi! Też są młodzi! ” – odpowiedzieli zebrani.
Po chwili przerwy Ojciec Święty stwierdził:
„Nic nie poradzimy .. . Jak są młodzi to są młodzi, nie ma wyjścia…”
Wierni pod oknem Pałacu odśpiewali chóralnie „Sto lat”.
„I Pietrek, co tu stoi, też mu te 23 lata przybyło!”
– powiedział wyraźnie zadowolony Papież . Odpowiedzią było jeszcze raz pieśń „Sto lat” i długo trwająca owacja.
„Jest tylko jedna rada, to jest Pan Jezus. «Jam jest Zmartwychwstanie i życie», to znaczy pomimo starości, pomimo śmierci: młodość w Bogu – i tego wam wszystkim życzę . Całej młodzieży krakowskiej, polskiej i na świecie”.
Tych słów tłum wysłuchał w skupieniu, po czym ze zdwojoną siłą zakrzyknął:
„Dziękujemy, dziękujemy!” i „Kochamy Ciebie!”
Po chwili razem z chórem wierni odśpiewali:
,,Wierzymy Ci, Ufamy Ci, Kochamy Cię , Kraków kocha Cię, Kraków dziękuje Ci, Zostań wśród nas!”
Ostatni wers przeszedł w rytmiczne skandowanie tłumu.
Na zakończenie Jan Paweł II powiedział:
„Dziękuję wam za odwiedziny! Przyjdźcie jutro znów!”
I tłum odpowiedział:
„Też będziemy!”
„Niech was Bóg na dziś i na jutro, niech was Bóg błogosławi. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego . Amen.”
„Amen!” – zakrzyknął tłum.
Po błogosławieństwie Papież ze słowami „Z Bogiem!” zniknął w głębi Pałacu.