W czwartek po niedzieli Trójcy Przenajświętszej Kościół obchodzi uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa, nazywaną tradycyjnie Bożym Ciałem. Uroczystość ta stwarza doskonałą okazję do rozważania wielkiej tajemnicy wiary, którą jest Przenajświętsza Eucharystia. Jest też okazją do publicznego uwielbienia Chrystusa w Najświętszym Sakramencie.
Święto Bożego Ciała ma swoje początki w XIII wieku. Wtedy kult Chrystusa obecnego w Przenajświętszej Eucharystii bardziej koncentrował się na pragnieniu oglądania Hostii konsekrowanej w czasie podniesienia, celem adoracji i uwielbienia. Wierni natomiast rzadko przystępowali do Komunii św., która jest wyrazem pełnego uczestnictwa w Ofierze Eucharystycznej. W ten sposób najważniejszym momentem we Mszy św. stało się Podniesienie, a nie przyjmowanie Ciała Chrystusa pod postacią Chleba.
Do wprowadzenia święta Bożego Ciała, jako dnia szczególnego uwielbienia Chrystusa Eucharystycznego, przyczyniła się bł. Julianna (+1258), z klasztoru Mont Cornillon w Belgii. Święto zaczęto obchodzić najpierw w Liége. W 1264 r. papież Urban IV rozszerzył to święto na cały Kościół. W papieskiej bulli wymienione są powody, które uzasadniają potrzebę ogłoszenia święta: ożywienie wiary w rzeczywistą obecność Chrystusa w Przenajświętszej Eucharystii, zadośćuczynienie za znieważanie Chrystusa w Najświętszym Sakramencie oraz potrzeba szczególnego uczczenia ustanowienia tej wielkiej tajemnicy wiary w Wielki Czwartek. Na obchód święta Bożego Ciała papież Urban IV wyznaczył czwartek po uroczystości Trójcy Przenajświętszej. Niespodziewana śmierć Papieża uniemożliwiła ogłoszenie bulli. Uczynił to dopiero papież Jan XXII w 1317 r. Tę datę uważa się za początek obchodu Bożego Ciała w całym Kościele.
W Polsce jako pierwsza święto Bożego Ciała wprowadziła diecezja krakowska. Mówią o tym statuty synodalne biskupa Nankera z 1320 r. W 1347 r. w Krakowie zbudowano też piękny kościół pw. Bożego Ciała. Na początku XV wieku święto to obchodzone było już prawie we wszystkich diecezjach.
Początkowo w Boże Ciało nie było procesji. Pierwsze wzmianki o jej istnieniu w Kolonii pochodzą z 1279 r. Wkrótce zwyczaj ten przyjęły inne kraje Europy Zachodniej. W Polsce zwyczaj procesji w Boże Ciało przyjął się w XV wieku. W ciągu minionych wieków procesje te były zawsze bardzo uroczyste. Uczestniczyło w nich całe społeczeństwo, i to nie tylko w sam dzień Bożego Ciała, ale przez całą oktawę, czyli przez osiem dni.
Za autora tekstów Oficium i Mszy oraz hymnów na tę uroczystość uważa się największego teologa średniowiecza – św. Tomasza z Akwinu. Teksty te należą do modlitewnych arcydzieł wielbiących Chrystusa obecnego w Najświętszym Sakramencie.
Jaki jest cel procesji Bożego Ciała do czterech ołtarzy wzniesionych na trasie? W art. 77 czytamy: “W procesjach, w czasie których celebrans niesie Najświętszą Eucharystię poza kościół wśród uroczystych obrzędów i śpiewów, lud chrześcijański składa publiczne świadectwo swej wiary i pobożności wobec Najświętszego Sakramentu”.
Podniosła i uroczysta jest ta procesja Bożego Ciała. W czerwcowym słońcu powiewają chorągwie. Niewiasty ubrane w ludowe stroje niosą feretrony. Dzieci pierwszokomunijne sypią kwiatki. Grają orkiestry i śpiewają chóry. Za Chrystusem Eucharystycznym, niesionym w złocistej monstrancji pod baldachimem, podąża rzesza wiernych. Rozlega się niesiony wiatrem śpiew:
Zróbcie Mu miejsce, Pan idzie z nieba,
Pod przymiotami ukryty chleba.
Zagrody nasze widzieć przychodzi
I jak się Jego dzieciom powodzi.
W nowym kalendarzu liturgicznym święto Bożego Ciała otrzymało nową nazwę: uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa. W nazwie tej została ukazana w sposób integralny prawda, że w Przenajświętszej Eucharystii jest obecny Chrystus z Ciałem i Krwią swoją. Uroczystość Ciała i Krwi Chrystusa ma przypomnieć nam, że najcenniejszą monstrancją dla Chrystusa jest człowiek. Najpiękniejszą zaś procesją jest jego podejście do ołtarza i przyjęcie Chrystusa w Komunii Świętej.