83 lata temu w berlińskim więzieniu Plötzensee została zgilotynowana Irena Bobowska – poetka, patriotka, bohaterka, autorka słynnego wiersza “Bo ja się uczę największej sztuki życia”. Miała 22 lata.
Urodziła się 3 września 1920 r. w Poznaniu. Po przejściu w dzieciństwie choroby Heinego-Medina musiała poruszać się na wózku inwalidzkim. Była artystycznie uzdolniona, pisała wiersze. Uczyła się w Państwowej Uczelni Żeńskiej im. Dąbrówki w Poznaniu. Po wybuchu wojny zaangażowała się w konspirację, działała pod pseudonimem “Wydra”. Od listopada 1939 r. stała na czele redakcji podziemnego pisma “Pobudka”, którego numery kolportowała ukryte w wózku inwalidzkim. Została aresztowana 20 czerwca 1940 r. Początkowo była przetrzymywana w Domu Żołnierza, następnie uwięziono ją w Forcie VII w celi nr 23, skąd w październiku przewieziona została do więzienia we Wronkach. W kwietniu 1941 r. przeniesiono ją do więzienia w berlińskim Moabicie. Później trafiła do kobiecego więzienia Barnimstrasse, a po procesie i wyroku śmierci, który zapadł 12 sierpnia 1942 r., do więzienia Berlin-Plötzensee. W ostatnim niewysłanym liście do rodziny z 26 września 1942 r. napisała:
„Moja droga Matuś! (…) Dzisiaj, a właściwie jutro rano (4.36) pójdę na śmierć. (…) Był już u mnie ksiądz i przyjdzie jeszcze z Komunią świętą. Jestem w dobrym nastroju i mam nadzieję, że odwaga nie opuści mnie aż do końca. Nie będziecie potrzebowali się mnie wstydzić (…). Nie jest ważne to, co osiągnęliśmy, ale to, jak walczyliśmy (…). Zostańcie z Bogiem; ja idę do Niego i wierzę, że On mnie przyjmie”.
W 2012 r. jej imieniem nazwany został skwer w Poznaniu na rogu ulic Przybyszewskiego i Dąbrowskiego.
Źródło: Muzeum Martyrologii Wielkopolan – Fort VII